Rondzwerven

Amaya was in haar eentje naar de rivier gegaan. Ze droeg haar Zanpaktou aan haar zij en droeg zoals gewoonlijk haar zwarte gewaad met daarboven de witte jas. Nou, eigenlijk nog maar pas de witte jas met op de achterkant het cijfer 13. 十三
Ze ging bij het water gaan zitten en leunde wat achterover. Het was redelijk warm en de zon stond hoog.
"Kapitein!" Hoorde ze vanuit de verte. Ze zuchtte diep en keek van over haar schouder om. Enkele squad leden kwamen aangelopen en hielden op een drietal meter halt, waar ze knielden voor hun kapitein. "Hmm?" vroeg Amaya nonchalant. "Wat is er aan het handje?" één van de mannen keek op "Kapitein Hachiko. Denkt u dat het verstandig is hier in uw eentje te blijven?" Amaya trok een wenkbrouw op "Hmm?" vroeg ze opnieuw en keek de man doordringend aan. "Ik denk dat ik daar oud en wijs genoeg voor ben ja" zei ze een beetje geïriteerd. "Ik kan me best verweren als dat nodig is, dank u voor de... bezorgdheid." ze rolde met haar ogen en wendde haar blik af. Normaal gezien was ze een vriendelijke dame, maar sinds ze kapitein was van de 13th divisie kon ze geen seconde rust meer krijgen. "Maar kapitein Hachiko.." Amaya maakte een kort handgebaar, alsof ze al zijn woorden wegwuifde. "Tot uw orders, kapitein." zei de tweede man uiteindelijk en stond op. De andere, die tot nu toe steeds het woord had genomen keek verbaasd op. Maar besloot uiteindelijk zijn kapitein te gehoorzamen en vertrok samen met de andere man.
"Rust..." zuchtte Amaya Hachiko en liet zich op haar rug vallen. Ze keek naar de kleine, bijna niet aanwezige wolkenvelden boven de rivier.

Rustig stapte Kenji langs de rivier, tot hij iemand zag liggen. Haar witte jas, donkere haren en gebruinde huid lieten hem al snel herinneren wie het was. Hij glimlachte zachtjes. Kenji was nog maar net bij de 13th divisie gekomen en dit bleek zijn captain te zijn. Voorzichtig liep hij verder in haar richting. Misschien moest hij toch eens met haar praten. Hij wou namelijk altijd al zelf luitenant of captain worden. "Gegroet, Kapitein Hachiko" sprak hij beleefd toen hij op een redelijk korte afstand was. Hij knikte vriendelijk, bijna erend. Toch vroeg hij zich af wat een captain hier deed.

Amaya bleef een tijdje roerloos liggen met haar ogen gesloten. Ze had Kenji al horen aankomen en hoorde hem nu spreken. Ze opende één oog gedeeltelijk en keek nieuwsgierig naar de jonge man. "Hmm" zei ze bedenkelijk en opende nu beide ogen. Ze ging wat meer rechtop gaan zitten en keek hem met een vriendelijke, maar toch vragende uitdrukking aan. "En u bent?" vroeg ze nog steeds nadenkend. Ze wist dat er enkele newbies bijgekomen waren, maar hun namen ontglipten haar steeds weer.
Haar rust was opnieuw verstoord, maar dat deerde haar deze keer niet. Ze was te geboeid door de verschijning van haar nieuwe squad lid.

Kenji slikte. Hij voelde zich nogal ongemakkelijk. Het was de eerste keer dat hij met de captain sprak. "Mijn excuses, Hideaki Kenji is de naam, madam" stelde hij zichzelf voor. Haar naam hoefde hij natuurlijk niet te vragen. Die had hij al vaak genoeg horen vallen in het squad gebouw. Hachiko Amaya. 13th division captain.
Hij twijfelde even maar besloot het toen toch maar te vragen. "Kapitein, wat doet u hier?" Hij probeerde zo beleefd mogelijk te klinken, al kon dat niet echt met zo'n vraag.

"Hideaki Kenji, dat was het ja" ze glimlachte zacht en ging nu volledig gaan zitten terwijl ze hem bekeek. Ze zuchtte, nog iemand die deze vraag kwam stellen. "Ik lig hier een beetje te liggen." beantwoordde ze onbenullig zijn vraag. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan en grijnsde kort. "En wat doet ú hier?" vroeg ze met nadruk. Ze grinnikte en wuifde haar eigen vraag weg. "Hoef je niet op te antwoorden hoor." ze liet zich weer achterover vallen in het gras en legde haar armen achter haar hoofd.

"Uh.." hij was even sprakeloos van haar vreemde reactie en besloot niet te antwoorden op haar vraag, zoals zij wilde. Na een korte twijfeling ging hij ook gaan zitten. Met zijn bruine ogen staarde hij uitdrukkingloos naar het water. Hij hield er niet zo van. Hij hield meer van vuur en dacht aan zijn zanpaktou die hij op zijn rug droeg. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Heizaburou, zijn vuurzwaard. Samen met hem was hij gegroeid. En nu was hij hier. In de stad Seireitei. Nee. In de 13th division...

"Je kijkt zo bedenkelijk.." vroeg Amaya plots. Zonder dat Kenji het in de gaten had gehad, had ze hem met één oog gekeken. Ze richtte haar blik nu weer op de hemel en wachtte op een antwoord. Ze was geen grote babbelaar, eerder een stil maar luisterend oor. Maar nu haar rust toch al verstoord was, kon een gezellige theeklets er wel van af.
Na even richtte ze haar blik weer op Kenji die naast haar was komen zitten. Ze grijnsde kort. Eigenlijk best grappig, hij is ouder dan mij, maar staat onder mijn bevel. Dacht ze.

Kenji schrok op. "Sorry, ik was wat aan het wegdromen, mijn schuld, kapitein." verontschuldigde hij zich voor zijn afwezige gedrag. Hij probeerde te bedenken waarom hij hier eigenlijk was. Waarom hij naast zijn kapitein zat en er een gezellig babbeltje mee hield over... niks eigenlijk. Als een squad lid de kapitein aansprak was dat toch om iets te melden? En niet om wat te praten? Zijn blik gleed naar Amaya Hachiko en hij zuchtte. Zij bleek dus anders te zijn dan alle andere kapiteins, daar was hij nu wel van overtuigd.

Amaya had niet in de gaten dat hij naar haar zat te kijken, want haar blik was opnieuw op de lucht gericht. Toen ze iets hoorde verdween ze plots door haar flash step en verscheen in de boom vlak achter Kenji. Ze stond op een lage tak en tuurde over de omgeving. "Hmm... ik dacht echt dat ik wat..." ze zweeg snel en grijnsde. Meteen daarna zat ze weer naast Kenji en keek naar de rivier vlak voor hen. Zonder te vertellen wat ze had gehoord en gezien liet ze haar weer op haar rug vallen.

Kenji keek verbaasd op en volgde haar met zijn ogen. Toch besloot hij te zwijgen. Het zou nogal onbeleefd zijn om zijn Kapitein uit te horen over wat zij gezien had. Als hij dat te weten wou komen, zou hij moeten wachten tot zij het nodig vond het te vertellen. Zo niet, zou het wel niks belangrijks zijn.
Hij nam de zanpaktou van zijn rug en legde die naast hem neer in het gras. Hij keek er even naar en een lichte grijns kon hij niet verbergen.
Plots stond hij op en nam zijn zanpaktou. "Ik zie je nog wel, captain" waarna hij vertrok.

Amaya keek hem na en zuchtte. "Tja, dan ga ik ook maar eens." ze voelde veel spirit power vanuit de trainings ruimte en bedacht zich dat daar wel enkele sterke shinigami aan het trainen konden zijn. Ze stond op en wierp een laatste blik op de rivier, waarna ze rustig naar de trainingsruimte vertrok.